یه خسته نباشید به کدبانو ها!

امشب یاغی رو نگاه کردم، شاید توی هر برهه ی دیگه ایی از زندگیم بودم اینقدر گریه مو درنمیاورد، اما همه اتفاقات و احساساتی که داشتم از چشمام بیرون ریخت.به فاصله ی طبقاتی فکر کردمبه فاصله ی فرهنگ ها- حتی تحت عنوان یک ملیت-به ناعادلانه بودن دنیابه پولبه قوانینِ زورگو که فقط زورشون به بینواهای تنها و بی پول میرسه، وگرنه درمورد افراد بالا اجرا نمیشهبه پدرمبه اینکه چرا الان ندارمش، و اینم یکی از بی انصافی های دنیاست، وگرنه هیچ جای اینکه یه دختر توی بیست و یک سالگیش پدر نداشته باشه منطقی نیستبه اینکه چرا به هر ریسمونی که چنگ میزنم پوسیده ست، این سقوط تا کی قراره ادامه داشته باشه؟بالاخره یجایی میخورم زمین و با زجر میمیرم یا ریسمون سالمی دستم می افته؟ یه خسته نباشید به کدبانو ها!...

معتقدم ما چیزیو که میخوایم به بقیه نشون میدیم.

از اخلاقمون، از حرفامون، از فکرامون

من چیزی که بقیه میبینن رو دوست ندارم، اونی نیست که خودم میدونم هستم، و نمیدونم چطوری من واقعیو نشون بدم.

یه خسته نباشید به کدبانو ها!...

هرچقدرم خودمو منزوی کنم که آسیب نبینم بازم فایده نداره، آسیب از ثریا میاد منو پیدا میکنه خودشو فرو میکنه توی قلبم.نمیفهمم، مگه یه آدم که کاری با کسی نداره و داره زندگیشو میکنه چقدر جای بقیه رو تنگ کرده که اینطوری واکنش نشون میدن؟نمیخوام بگم روزای سختیه، چون فاک ایت، کلِ زندگی همینه، ولی روزای عجیبیهانگار که زندگیم یه طوفان باشه و من با قدرت در جهت مخالف موج شنا کنم تا زنده بمونمنکته ش اونجاست که نمیدونم تا کی دووم بیارم، قدرت خودم رو میشناسم کم نیست اما زیاد هم نیست ولی شاید، فقط شاید آدرنالین بهم سوپرپاور بده. یه خسته نباشید به کدبانو ها!...